Εμείς, οι αγχώδεις τύποι, είμαστε στο comfort zone μας. Αν είσαι ένας από εμάς θα καταλάβεις. Αυτό που τώρα μας αγχώνει περισσότερο είναι πως όλο και πιο πολύς κόσμος μπαίνει στην φάση μας. Συνεπώς, τις μαλακίες τύπου “μην αγχώνεσαι, θα περάσει” σταματάς να τις ακούς. Τώρα εσύ είσαι ο σωτήρας τους, όλοι τώρα ζητάνε συμβουλές. Το θέμα είναι πως εμείς, οι εκ φύσεως αγχωτικοί-introverts, αισθανόμαστε πιο γαμάτοι από ποτέ. Ξαφνικά γίναμε cool. Είμαστε in fashion, μαλάκα. Απλά, το έχουμε εξελίξει, το έχουμε πάει ένα βήμα παραπέρα. Νομίζουμε πως έξω από το σπίτι μας έχει ζόμπι. Κυριολεκτώ. Βγήκα χθες και κάθε φορά που εντόπιζα άνθρωπο στα δέκα μέτρα σχεδίαζα πορεία αποφυγής. Πορεία για να μη με δει κανείς, να γίνω φάντασμα αν ήταν δυνατόν. Και μένω και επαρχία, δηλαδή, δύσκολα συναντάς ζόμπι εδώ. “Η πιο κοντινή, μαζική κοινότητα ζόμπι είναι στο Miami, ξεκόλλα”.
Ό,τι πιο κοντινό στην πραγματικότητα είναι πλέον τα video games και δυστυχώς οι καλλιτέχνες πιο irrelevant από ποτέ. Πέρα από το γεγονός πως δεν θα κάνουν καμμία περιοδεία φέτος γιατί η χρονιά ακυρώθηκε, φράγκα τέλος, δεν τους δίνει και κανείς την ανάλογη σημασία. Ίσως, το δεύτερο να πονάει και λίγο περισσότερο. Κάποιοι ξεκίνησαν να γράφουν, ήδη, κομμάτια για τον εγκλεισμό. Οι Iceage έγραψαν κομμάτι που λέγεται “Lockdown Blues” ρε, ρε. Κάπου, κάπως το βλέπω και λίγο αστείο αυτό, σε μια κατάσταση που δεν είναι και τόσο αστεία. Καλλιτέχνες πήραν την κιθάρα στα χέρια τους, παίζουν online και το κάνουν τόσο μα τόσο μίζερα. Η μόνη εκδήλωση τέχνης που επιτρέπεται, φέτος, ειναι η ιατρική. Μόνο αυτή θέλει να βλέπει ο κόσμος να βγάζει νέους δίσκους, νέους πίνακες, νέα βιβλία, νέες ταινίες και πάει λέγοντας.
Φέτος, λέει, κυκλοφορεί και το sequel του “Train To Busan”. Το καλύτερο zombie film όλων των εποχών.