Δεν πέρασε άσχημα η Άννα με τους νίντζα. Την τάιζαν, την πότιζαν, δεν της μιλούσαν ποτέ.
Οι περισσότεροι δεν καθόντουσαν πολύ μαζί της.
Μόνο ο αρχηγός τους ερχόταν στο δωμάτιο της και στεκόταν απέναντι της να την κοιτάζει για ώρες.
Ήταν η μοναδική στιγμή που δεν είχε δεμένα μάτια. Κι ας μην μπορούσε να τον δεί καθαρά.
Θυμάται τις λίγες ώρες που έβλεπε, πως όλα γύρω της ήταν μαύρα. Μαύροι τοίχοι, χρυσά πόμολα και καθρέφτες. Ο χώρος μύριζε όμορφα και ενώ θα έπρεπε να νιώθει τουλάχιστον μια αμηχανία, ένιωθε καλά. Σαν να τον ήξερε από πάντα. Δεν ήξερε τι μπορεί να τους προσφέρει. Δεν είχε κάτι. Δεν είχε τίποτα.
Ένα καλό παστίτσιο έκανε όλο κι όλο. Κι αυτό είχε χρόνια να το κάνει.
Έτσι πέρασαν οι μέρες. Οι μήνες.
Ένας χρόνος.
Κάθε φόρα όποιος έμπαινε μέσα στο δωμάτιο της έβαζε και μουσική.
Κάποια της άρεσαν. Σε κάποια άλλα ήθελε να κλείσει τα αυτιά της. Το ζητούσε. Δεν την άφηναν πάντα.
Μήπως αυτό ήταν το πείραμα; Να δουν τι θα αντέξει;
Δεν την ενδιέφερε η μουσική πια. Δύσκολα να συγκινηθεί με κάτι.
Πέρασαν οι μέρες.
Οι μήνες.
Αυτός ο χρόνος.
Οι νίντζα την άφησαν κάπου στην Ομόνοια. Δεν θυμάται να ταξιδεύει. Δεν θυμάται πως έφτασε ώς εκεί. Θυμάται να περπατάει γύρω απο το συντριβάνι με ένα κιμονό, ανακατεμένα μαλλιά και να χαμογελάει.
-----------------------------------------------------------------
Τα 20 του 2022