Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη βραδιά στο Kookoo που τράβηξα αυτή τη φωτογραφία. Πως να ξεχάσω την πρώτη φορά που είδα τον Graham επι σκηνής; Μου έβγαλε αυτή τη γλυκιά μελαγχολία 'όπου να ναι θα στάξει το δάκρυ', αλλά όχι Τζέιμς, χόρεψα και χάθηκα κάπου αλλού μαζί σου.
Αν και το Fourteen Autumns and Fifteen Winters είναι το δικό μου αγαπημένο άλμπουμ από τους Twilight Sad (και νομίζω κανένα άλλο δεν μου άρεσε ποτέ αρκετά) σε εκείνο το λάιβ έπαιξαν φανταστικά το No One Can Ever Know. Και κάπου εκεί χαμένη στην παχιά Σκωτσέζικη προφορά κατάφερα να βγάλω αυτό το κλίκ.
