Όλοι έχουμε ελαττώματα. Όλοι μισούμε τα ελαττώματα των άλλων.Προσωπικά,σιχαίνομαι την ημιμάθεια,όσο τίποτα.Μου ανάβουν κόκκινα λαμπάκια.Δεν έχω ιδέα απο hip hop,μιλάμε είμαι άσχετη τελείως.Για τους παραπάνω λόγους, και όχι μόνο, δε θα γράψω τίποτα για τον εν λόγω δίσκο. Καθότι περσινά ξινά σταφύλια,καθότι δεν έχω ιδέα για Kanye West και Kid Cudi,καθότι είναι 2019 και μου φαίνεται τόσο passé να «αρθρογραφίσω». Αν και άργησα να ασχοληθώ με αυτό το είδος μουσικής, μεγάλωσα πάρα ταύτα και με ενδιέφερε να έχω άποψη ΚΑΙ γι´αυτό.Φέτος που αποφάσισα να ακούσω ό,τι μπορούσε να αντέξει το αυτί μου, από όλες τις χρονιές που έχασα,αφιέρωσα 23 λεπτά για να ακούσω αυτήν τη συνεργασία. Η λίστα για τους αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας τρέχει και δε θα ήταν «τίμιο» να χώσω, κάπου, αυτό εδώ το έργο. Αυτός είναι ο λόγος που το παραθέτω σε αυτές τις συγκεκριμένες γραμμές,χωρίς φανφάρες και πολλά πολλά, ένας δίσκος που με συνεπήρε, με έφερε τόσο πολύ κοντά του, που αμφισβήτησα όλα όσα γνωρίζω. Δεν ξέρω αν θα έχω τον χρόνο τις επόμενες χρονιές, να καταφέρω αυτό που κατάφερα φέτος, όπως έκανα πριν τα 30. Μια από τις πιο επιτυχημένες μου χρονιές, η φετινή , με πιο ανοιχτά αυτιά από ποτέ, γιατί ΔΕ ΘΕΛΩ να χάσω άλλα τέτοια «πράγματα».
Δε θέλω να μην μπορώ να γνωρίζω τέτοιες δουλειές μόνο και μόνο γιατί βλέπω το όνομα Kanye West. Δε θα πω άλλα,ευχαριστώ τον αγαπημένο μου Evan που φροντίζει για την συνδρομή μου στο spotify,ευχαριστώ τον γιατρό μου για τα χάπια,ευχαριστώ Murakami για το υπέροχο εξώφυλλο που κοσμεί αυτόν τον δίσκο,ευχαριστώ τον πατέρα μου που με έκανε τόσο κολλημένη,για να μπορέσω να ξεκολλήσω.