Πουθενά δεν κολλάει ο Φιλ Κόλινς. Ούτε το πόσες φορές χορέψαμε αυτό το μπλουζ. Ούτε καν εκείνα τα εφηβικά δάκρυα που έλουζαν τα πολύχρωμα σεντόνια, με το κασετόφωνο αγκαλιά και τη βεβαιότητα πως ΕΚΕΙΝΟΣ ο χωρισμός θα ήταν αξεπέραστος. Όχι με Κόλινς, αλλά με τον άπλυτο τον Smith και το Pictures of You. Γιατι τότε τυπώναμε φωτογραφίες. Τις χώναμε ανάμεσα στα βιβλία. Τις τσαλακώναμε με μια αγκαλία και τις βάζαμε δίπλα απο το μαξιλάρι, τις φιλούσαμε, τις σκίζαμε. Διάολε, ΤΙΣ ΠΙΝΕΖΑΡΑΜΕ σε αυτούς τους πίνακες με το φελό. ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟΥΣ ΓΚΟΜΕΝΟΥΣ ΕΧΩ ΠΙΝΕΖΑΡΕΙ ΕΓΩ; Όχι πολλούς η αλήθεια είναι. Η πινέζα είναι προνόμιο. Και μετά; Και μετά τα ξεπεράσαμε όλα. Και τις αγάπες τις μεγάλες. Και τους Cure, και τα πολλά δάκρυα. Και κατεβάσαμε τις φωτογραφίες για να καταλήξουν σε ένα ξεχασμένο φάκελο στο πατρικό τρυπημένες. Και αλλάξαμε κρεβάτια, σεντόνια, συνήθειες. Και κασέτες δεν έχουμε. Το γαμημένο το άιφον δίπλα. Αγάπες; Αγάπες έχουμε;
Ναι μάλλον. Ξερωγω. Ποιός ξέρει.
Έχουμε πιθανότητες. Τις ελάχιστες. Αυτές που λες αποκλείεται να έχει συμβεί τώρα αυτό, ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ; Γίνεται. Όπως όλα. Όχι, δεν γίνονται όλα ‘για κάποιο γαμημένο λόγο’. Εμείς είμαστε ο 'λόγος'. Κι αυτό απο μόνο του είναι υπερ αρκετό χωρίς τα γιατί και τα πως.
Έξι μήνες απο το 2020. Έξι αιώνες του 2020. Τρείς παρα κάτι μήνες καραντίνας. Τρείς παρά κάτι μήνες.
Είμαστε στη μέση. Ή τώρα ξεκινάνε όλα;