2020 so far

Εδώ και μέρες προσπαθώ να αφήσω το δικό μου «αποτύπωμα» στην σημερινή κατάσταση, μια κατάσταση που μου θυμίζει ταινίες όπως το «10 Cloverfield Lane». Ξυπνάς το πρωί κλεισμένος σε ένα σπίτι και αδυνατείς να πιστέψεις πως έξω απο την πόρτα σου συμβαίνουν όλα αυτά (μέχρι να φτάσει σε εσένα). Και δεν ανοίγεις αυτή την πόρτα με τίποτα. Αν τύχει να δεις άνθρωπο, έξω από το παράθυρο, σου φαίνεται περίεργο, πόσο μάλλον αν τύχει να πρέπει να βγεις και κάποιος σε πλησιάσει. Κατάσταση που αν δεν είχε αντίκτυπο στην υγεία θα με έβρισκε απόλυτα σύμφωνη. Κατάσταση που θα αφήσει τα συντρίμμια της σε τόσους πολλούς τομείς, που η ανάσα δεν ξέρω πότε θα έρθει. Ποια ανάσα; Ποια ανάσα ρε;

Μέσα σε όλα οι δίσκοι που κυκλοφορούν δε βοηθάνε. Γιατί δεν κυκλοφορούν μαλακίες; Δεν θέλω δίσκους που να μπορώ να ταυτιστώ πλέον αλλά να σιχαθώ. Να σιχαθώ τόσο πολύ που να μη θέλω να ξανακούσω μουσική. Δες καμμιά ταινία μου λένε. Πάτε καλά ρε; Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα. Διάβασε κανένα βιβλίο, ρε μαλάκα. Τι λε ρε; Προσπαθώ, διαβάζω δέκα σελίδες και μετά τις ξαναδιαβάζω γιατί δεν πρόσεχα.

Ό,τι ώρα και να κοιμηθώ ξυπνάω πριν ξημερώσει.Έχω να χάσω ξημέρωμα, φίλε μου, εδώ και 4 μήνες. Δεν είμαι σε καραντίνα, ΕΙΜΑΙ η καραντίνα, καλωσήρθες στη

ζωή μου.

Οι δίσκοι που προτείνω, μέχρι στιγμής, αν κάποιος εκεί μέσα με διαβάζει :

HMLTD-West Of Eden

Cindy Lee-What’s Tonight To Eternity

Baxter Dury-The Night Chancers

Dan Deacon-Mystic Familiar

King Krule-Man Alive

The Garden-Kiss My Super Bowl Ring

Γενικά, δεν φημίζομαι για το γούστο μου.

Ειδικά, στην τέχνη.