Όταν κατάλαβα τι σήμαινε όλο αυτό που μόλις είχα ακούσει, ήμουν στο μπαλκόνι και κάπνιζα. Ήταν απο τις καθιερωμένες μας συνήθειες. Να βλέπω την κάφτρα μου στο σκοτάδι και να σου μιλάω.
Έχεις καταλάβει πόσο πολύ θα αργήσουμε να αγκαλιαστούμε;
Δεν μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό.
Δεν μπορεί να συμβεί όλο αυτό.
Πρέπει να μπω μέσα να συνεχίσω το μαγείρεμα.
Έχω βαρεθεί να καθαρίζω πατάτες, ούτε στο στρατό να ήμουν. Αυτή τη ζωή φανταζόμουν; Γιατί δε στέλνει μήνυμα ο μαλάκας; Μουσακά ήθελε η μούρη μου σήμερα. Κάνω την ζωή μου δυσκολότερη από επιλογή. Μαζόχα είσαι Αννούλα. Πάλι η μάνα μου με παίρνει τηλέφωνο. Έλεος. Όχι δε στο σηκώνω, μ´ακούς!; Γιατί δε στέλνει ο μαλάκας; Πολλά ζητάω; Τόση ώρα όρθια. Λες κι έχω βάλει στοίχημα πως πρέπει πάση θυσία να μείνω όρθια. Λες και δεν μπορώ να κάτσω όλη μέρα στο κρεβάτι χωρίς να θρηνώ για κάποιον. Λες και δεν γίνεται να θρηνώ όσο τηγανίζω. Τι ώρα πήγε; Πάει κι αυτή η μέρα. Μπα, έστειλε;
Πως να σου εξηγήσω πως χάνομαι στα απλά; Κοίτα κάτι νύχια ρε. Τα άκρα έχουν σημασία, πρέπει πάντα να είναι κομψά. Κομψότητα. Ευγένεια. Εύγε. Καλά τα πήγα και σήμερα. Αυτά που έπρεπε να σημειώσω τα σημείωσα. Κάποια ονόματα μπορεί να τα ξέχασα, αλλά πρόσωπα δεν ξεχνάω. Όχι ακόμα.
