Όταν κατάλαβα τι σήμαινε όλο αυτό που μόλις είχα ακούσει, ήμουν στο μπαλκόνι και κάπνιζα. Ήταν απο τις καθιερωμένες μας συνήθειες. Να βλέπω την κάφτρα μου στο σκοτάδι και να σου μιλάω.
Έχεις καταλάβει πόσο πολύ θα αργήσουμε να αγκαλιαστούμε;
Δεν μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό.
Δεν μπορεί να συμβεί όλο αυτό.
Πρέπει να μπω μέσα να συνεχίσω το μαγείρεμα.
Έχω βαρεθεί να καθαρίζω πατάτες, ούτε στο στρατό να ήμουν. Αυτή τη ζωή φανταζόμουν; Γιατί δε στέλνει μήνυμα ο μαλάκας; Μουσακά ήθελε η μούρη μου σήμερα. Κάνω την ζωή μου δυσκολότερη από επιλογή. Μαζόχα είσαι Αννούλα. Πάλι η μάνα μου με παίρνει τηλέφωνο. Έλεος. Όχι δε στο σηκώνω, μ´ακούς!; Γιατί δε στέλνει ο μαλάκας; Πολλά ζητάω; Τόση ώρα όρθια. Λες κι έχω βάλει στοίχημα πως πρέπει πάση θυσία να μείνω όρθια. Λες και δεν μπορώ να κάτσω όλη μέρα στο κρεβάτι χωρίς να θρηνώ για κάποιον. Λες και δεν γίνεται να θρηνώ όσο τηγανίζω. Τι ώρα πήγε; Πάει κι αυτή η μέρα. Μπα, έστειλε;
Πως να σου εξηγήσω πως χάνομαι στα απλά; Κοίτα κάτι νύχια ρε. Τα άκρα έχουν σημασία, πρέπει πάντα να είναι κομψά. Κομψότητα. Ευγένεια. Εύγε. Καλά τα πήγα και σήμερα. Αυτά που έπρεπε να σημειώσω τα σημείωσα. Κάποια ονόματα μπορεί να τα ξέχασα, αλλά πρόσωπα δεν ξεχνάω. Όχι ακόμα.
Έχεις δει στα ντοκυμαντέρ τα βατράχια που κάνουν κάτι τεράστια άλματα να ξεφύγουν άπο κάποιο ζώο που τα κυνηγά και βλέπεις την καρδιά τους να κοντεύει να σπάσει; Την αγωνία στα μάτια τους; Έτσι ξυπνάω σχεδόν κάθε ξημέρωμα. Κάνοντας αυτό το τεράστιο άλμα να ξεφύγω. Τελικά είμαι στο ίδιο σημείο. Αλήθεια πότε θα σε δω;
Σηκώνομαι, καφέ, τσιγάρο, η υγρασία μου φέρνει πονοκέφαλο. Είναι νωρίς για αλκοόλ; Τεχνικά όχι, ακόμα νύχτα είναι. Άλλοι τέτοια ώρα είναι ακόμα ξύπνιοι. Και εσύ μπορεί να είσαι. Λες; Δε με νοιάζει. Τίποτα δε θέλω να λέω πια. Προτιμώ για λίγο να ζήσω στην ασφάλεια της μέσης κατάστασης. Βαρετό; Χέστηκα.
Αυτό που δε σου λένε όταν θες ένα φάντασμα είναι ότι κάποια στιγμή η βεβαιότητα της απουσίας του γίνεται καθησυχαστική. Όχι ακριβώς θελκτική, αλλά κάπως πιο βολική από εκείνες τις, στη χάση και στη φέξη στιγμές, που με θυμάσαι. Τουλάχιστον, όταν είσαι στον κόσμο σου, αναγκάζομαι κι εγώ να χαθώ στον δικό μου. Χτύπησε το κινητό. Λες;
Αν θα έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε δέκα τυχαία πρόσωπα, λένε, πως διαλέγεις αυτό με το οποίο νιώθεις οικειότητα. Τι γίνεται όταν δεν έχεις πρόσωπο και παρόλα αυτά νιώθεις οικεία; Μήπως αυτό ονομάζεται ανάγκη; Ανασφάλεια; Ματαιοδοξία; Μπορεί να έχεις ανάγκη το τίποτα; Να νιώθεις ασφάλεια στο τίποτα; Να σου καλύπτει την ματαιοδοξία το κενό; Όχι, ευχαριστώ, δε θα πάρω.
